Даследчык гісторыі Беларусі А. П. Ігнаценка нарадзіўся ў в. Студзянец Клімавіцкага р-на Магілёўскай вобл. у сялянскай сям'і. Дзяцінства яго прайшло ў цяжкія гады вайны. У 1955 г. скончыў гістарычны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта, а у 1958 годзе - аспірантуру.
Навуковая, педагагічная і грамадская дзейнасць А. П. Ігнаценка звязана з гістарычным факультэтам БДУ, кафедрай гісторыі БССР, дзе ён паслядоўна прайшоў усе ступені працоўнай кар'еры, пачынаючы ад старэйшага лабаранта. У 1963 г. абараніў кандыдацкую дысертацыю, у 1976 - доктарскую. З чэрвеня 1980 г. - прафесар. У 1966-1975 гг. быў намеснікам дэкана спачатку завочнага факультэта, затым - гістарычнага. З 1975 па 1978 г. выконваў абавязкі загадчыка, а ў 1989-1994 гг. загадваў кафедрай гісторыі БССР (пазней - гісторыі Беларусі).
А. П. Ігнаценка з'яўляўся старшынёй праблемнага навуковага савета ўніверсітэта па гісторыі Беларусі, членам, вучоным сакратаром, намеснікам старшыні спецыялізаванага савета ўніверсітэта па абароне кандыдацкіх і доктарскіх дысертацый у галіне гістарычных навук. Пад яго кіраўніцтвам 10 чалавек абаранілі кандыдацкія дысертацыі. Узнагароджаны знакам "За выдатныя поспехі ў працы вышэйшай адукацыі СССР».
У даследчым плане А. П. Ігнаценка распрацоўваў пытанні сацыяльна-эканамічнай і палітычнай гісторыі Беларусі другой паловы XVII- XVIII ст. Ён - аўтар манаграфій, раздзелаў ў навучальных дапаможніках: «Рамесная вытворчасць у гарадах Беларусі ў XVII-XVIII стст.» (1963); «Руска-беларускія сувязі ў другой палове XVII ст." (1972); «Барацьба беларускага народа за ўз'яднанне з Расіяй (другая палова XVII-XVIII ст.)» (1974); «Гісторыя БССР. ч. 1 "(1981); «Гісторыя Беларусі» (1994 г., 1996), зборнікаў дакументаў.
Вялікую ўвагу А. П. Ігнаценка надаваў выяўленню і публікацыі гісторыка-дакументальных матэрыялаў па даследуемым перыяду. Разам з Л. С. Абэцэдарскім і супрацоўнікамі Цэнтральнага дзяржаўнага архіва старажытных актаў ён падрыхтаваў два зборніка: «Руска-беларускія сувязі (1570- 1667 гг.)» (1963) і «Руска-беларускія сувязі ў другой палове XVII ст. (1667-1686 гг.) »(1972). У іх прадстаўлены комплекс новых, раней невядомых або невывучаных крыніц, якія асвятляюць ўзаемаадносіны Вялікага княства Літоўскага з Маскоўскай дзяржавай: пасольская дакументацыя, мытныя кнігі рускіх і беларускіх памежных гарадоў, царскія граматы насельніцтву, пісцовым кнігі, чалабітныя беларускіх купцоў і рамеснікаў. Адабраныя па асобных тэмах, яны стварылі добрую аснову для далейшых даследаванняў. Высокая ступень археаграфічнага апісання дакументаў, каментары і геаграфічныя паказальнікі сведчаць аб сфарміраванасці А. П. Ігнаценкі як крыніцазнаўца, чые ініцыятывы ў гэтай галіне маюць плённы працяг на факультэце.
У вучэбна-метадычным плане яго інтарэсы распасціраліся яшчэ далей, да агульных праблем гістарычнага і філалагічнага напрамку ведаў: "Уводзіны ў гісторыю БССР» (1965); «Старажытнаруская мова» (1968, 1970, 1977, у суаўт. З М. С. Мажэйка); «Хрэстаматыя па гісторыі Беларусі. Са старажытных часоў да 1917 г. »(1977, у суаўт. з У. Н. Сідарцовым). Пад кіраўніцтвам А. П. Ігнаценкі распрацоўваліся і выдаваліся праграмы па гісторыі Беларусі для студэнтаў гістарычных факультэтаў вышэйшых навучальных устаноў. Усяго навукоўцам апублікавана каля ста работ.
