Доктар гістарычных навук, прафесар (1966), член-карэспандэнт Акадэміі педагагічных навук СССР (1968) Л. С. Абецэдарскі нарадзіўся ў г. Горкі Магілёўскай вобл. у сям'і служачых. Працоўную дзейнасць пачаў ў 1931 г. інструктарам Аршанскага райкама камсамола. У 1937 годзе стаў студэнтам гістарычнага факультэта БДУ. Вучыўся ў такіх вядомых навукоўцаў, як акадэмік М. М. Нікольскі і У. М. Перцаў, прафесара А. П. П’янкова і Л. М. Шнэерсона, дацэнт Д.А.Дудкова. У лютым 1942 г. быў прызваны ў Чырвоную Армію, ваяваў на Далёкім Усходзе. У 1945 г. браў удзел у Маньчжурскай наступальнай аперацыі. Пасля заканчэння гістарычнага факультэта (1946) і аспірантуры (1949) працаваў старшым выкладчыкам кафедры гісторыі СССР. У 1950 г. абараніў кандыдацкую дысертацыю. З верасня 1951 г. загадваў кафедрай гісторыі СССР, а з верасня 1958 г. і да канца жыцця - кафедрай гісторыі БССР Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта, стварэнне якой ён ініцыяваў.
Навуковыя інтарэсы Л. С. Абецэдарскага былі звернутыя да эпохі другой паловы XVI-XVII ст. на беларускіх землях. Ён вывучаў руска-беларускія адносіны, антыфеадальную барацьбу народных мас і асабліва паўстання сярэдзіны XVII ст., казацкія рухі і звязаныя з імі іншыя пытанні сацыяльна-палітычнага жыцця таго перыяду. Гэтаму былі прысвечаны дысертацыйныя і асноўныя манаграфічныя працы: «Барацьба ўкраінскага і беларускага народаў за ўз'яднанне з Расіяй у сярэдзіне XVII стагоддзя» (1954); «Беларусь і Расія: нарысы руска-беларускіх сувязяў другой паловы XVI-XVII ст." (1978), а таксама зборнік дакументаў «Руска-беларускія сувязі (1570-1667 гг.)» (1963). Найбольш значным укладам Л. С. Абецэдарскага ў гістарычную навуку сучасныя даследчыкі лічаць кнігу «Беларусы ў Маскве XVII ст.» (1957), у якой прадстаўлены звесткі аб перасяленні беларусаў у Маскву і Замаскоўны край і іх значнай ролі ў развіцці культуры Маскоўскай дзяржавы. Усяго ім апублікавана больш за 50 навуковых і навукова-папулярных прац.
З удзелам Л. С. Абэцэдарскага як аўтара і навуковага рэдактара ў пасляваенны перыяд выйшлі асноўныя абагульняючыя савецкія выданні па гісторыі Беларусі: «Гісторыя Беларускай ССР» (т. 1-2. 1954- 1958),; «Гісторыя Беларускай ССР» (т. 1-2. 1961); «Гісторыя Беларускай ССР» (т. 1-5. 1972-1975). Вучоны кіраваў аўтарскім калектывам і з'яўляўся нязменным рэдактарам навучальнага дапаможніка па гісторыі БССР для сярэдняй школы, якое вытрымала 13 выданняў. Чытаў лекцыі ў Варшаўскім універсітэце. Удзельнічаў у XIII Міжнародным кангрэсе гісторыкаў. Уступаў ў вострую палеміку з беларускімі замежнымі даследчыкамі ( «У святле неабвержных фактаў», Мінск, 1969, у адказ: П. Урбан «У святле гістарычных фактаў», Мюнхен; Нью-Ёрк, 1972), актыўна адстойваў партыйна-савецкія погляды на гістарычнае мінулае Беларусі ў рэцэнзіях і публіцыстычных выступленнях, за што пазней крытыкаваўся ў перыядычным друку часоў перабудовы. Прычым практычна яму аднаму або перш за ўсё яму сталі прыпісвацца ўсе заганы савецкай гістарыяграфіі Беларусі. Зараз асоба і рэальны ўклад Л. С. Абэцэдарскага ў навуку атрымліваюць усё больш узважаныя ацэнкі.
