З 1955 па 1973 дэканам гістарычнага факультэта БДУ быў П. З. Савачкін. У тыя гады з улікам новых патрабаванняў выбудоўвалася сістэма падрыхтоўкі спецыялістаў у галіне беларускай гісторыі, склаўся высокапрафесійны прафесарска-выкладчыцкі калектыў. Шмат у чым дзякуючы дэкану былі замацаваны важнейшыя параметры і напрамкі сучаснага развіцця гістарычнага факультэта.
Пётр Захаравіч нарадзіўся ў в. Радзіма (суч. Лёзненскі р-н Віцебскай вобл.) У сям'і селяніна-серадняка. Пасля заканчэння сямігодкі і Віцебскага педагагічнага вучылішча працаваў школьным настаўнікам, раённым інструктарам, а з верасня 1933 - дырэктарам сямігадовай школы.
У 1935 г. П. З. Савачкін стаў студэнтам гістарычнага факультэта БДУ. У чэрвені 1940 г. пасля атрымання дыплома з адзнакай выпускнік універсітэта быў прызваны ў Чырвоную Армію і накіраваны ў Прыбалтыйскую ваенную акругу. У Рызе 22 чэрвеня 1941 года чырвонаармеец Пётр Савачкін уступіў у бітву з фашысцкімі агрэсарамі. Вялікую Айчынную вайну яму было наканавана прайсці ад першага і да апошняга дня: ад салдата да гвардыі маёра, памочніка начальніка разведкі дывізіі. Вызваляў родную Беларусь, Варшаву, браў Берлін. Яго ратны подзвіг адзначаны 8 баявымі ўзнагародамі (у іх ліку 3 ордэна і знак салдацкай доблесці - медаль «За адвагу»).
Дэмабілізацыя ў ліпені 1946 дазволіла франтавіку выканаць мару студэнцкіх гадоў - стаць навукоўцам. Ён паступіў у аспірантуру alma mater, адначасова фармаваў экспазіцыі музея гісторыі Вялікай Айчыннай вайны ў якасці «старэйшага навуковага работніка». У 1952 г. абараніў дысертацыю «Барацьба за ўладу Саветаў у заходніх абласцях Беларусі ў 1918-1920 гг.». У 1953 г. Пятра Захаравіча прызначылі намеснікам дырэктара па вучэбнай і навуковай рабоце Мінскай школы прафсаюзнага руху ВЦСПС. У 1955 г. ён вярнуўся на гістарычны факультэт БДУ і неўзабаве стаў яго дэканам. Праз тры гады адначасова стаў выконваць абавязкі загадчыка кафедры гісторыі СССР.
Дэкану трэба было адпраўляць сваіх гадаванцаў на засваенне цаліны, адстойваць для гісторыкаў універсітэцкую «калыску» - адбудаваны ў 1958 Дом № 1 БДУ па вуліцы Чырвонаармейскай, а затым (у пачатку 1962 г.) перавозіць факультэт у галоўны корпус. Ён змог узнавіць абшырны музей гістарычнага факультэта, адкрываў навучальныя кабінеты з фондам літаратуры пры кафедрах. Менавіта П. З. Савачкін сфармаваў асобную кафедру беларускай гісторыі. Па яго ініцыятыве ў 1963 г. пачалася падрыхтоўка гісторыкаў для спецыяльных школ з паглыбленым вывучэннем замежных моў. У 1966 г. факультэт атрымаў у асноўным завершанае якасна ідэалагічнае аблічча: да гістарычнага кірунку падрыхтоўкі дадалося філасофскае. Вяршыняй арганізатарскага таленту дэкана стала правядзенне IV міжвузаўскай канферэнцыі гісторыкаў-славістаў (1968) на базе БДУ, якая сабрала каля 200 удзельнікаў.
За сваё творчае жыццё П. З. Савачкін апублікаваў больш за 40 навуковых прац. Для студэнтаў 1960-70-х гг. класічнымі сталі хрэстаматыя па гісторыі БССР 1917-1971 гг., практыкум па гісторыі СССР, складзеныя дэканам сумесна з калегамі па факультэце. Як прарыў на фронце інтэрнацыяналізму ўспрымалася яго і Д. Б. Мельцэра кніга «Сяброўства скрозь стагоддзя», якая выйшла на беларускай мове. Яго пяру належыць шэраг першых публікацый па гісторыі нашага ўніверсітэта. Ён працаваў над доктарскай дысертацыяй па вельмі складанай тэме - «Экспансія замежнага капіталу ў Заходнюю Беларусь (1919-1939 гг.)» і завяршыў яе, але падарванае здароўе не дазволіла выйсці на абарону.
Шмат у чым дзякуючы штодзённаму клопату і актыўнаму ўдзелу дэкана факультэт да пачатку 1970-х гг. падрыхтаваў больш за 2 тыс. спецыялістаў, амаль 200 яго супрацоўнікаў абаранілі кандыдацкія і доктарскія дысертацыі. Як памятаюць усе студэнты, у тым ліку і апошняга выпуску Пятра Захаравіча (1973), ён чытаў у другім семестры курс гісторыі СССР XVII-XVIII стст. Чытаў у ціхай шчырай манеры, якая прымушала пастаянна думаць. Па словах дацэнта М. П. Баранавай, сказаным ёю ў 1971 г., ён на сваіх лекцыях «вучыць студэнтаў пастаянна вучыцца, што асабліва важна ў нашае стагоддзе бурнага патоку інфармацыі ...».
Мы ўсе «птушаняты гнязда Пятрова» - сімвалічна прагучалі вядомыя словы паэта ў выступах выпускнікоў гістарычнага факультэта БДУ у дзень аднаго з юбілеяў Пятра Захаравіча.
