Сярод дэканаў гістарычнага факультэта БДУ асаблівае месца належыць А. І. Сідарэнку. Шматлікія пакаленні студэнтаў розных факультэтаў універсітэта, дзе чытаў лекцыі дацэнт-франтавік, з цеплынёй і глыбокім павагай успамінаюць гэтага сціплага чалавека. Моладзь ўспрымала яго як героя Вялікай Айчыннай вайны, хоць ведалі пра яго ратны шлях толькі па чутках, бо сам ён не лічыў неабходным пасвячаць іншых у перыпетыі свайго лёсу.
Біяграфія Аляксея Ісаевіча - складаны шлях спасціжэння вяршыняў ведаў і пераадолення складаных жыццёвых перашкод дзякуючы ўпартасьці і прыродных задаткаў. Сялянскаму сыну з сяла Осава з-пад Касцюковіч на Магілёўшчыне, каб прайсці шлях ад ганка роднай хаты да кабінетаў дэкана і прарэктара БДУ, мусіла мець выдатную мэтанакіраванасць.
Спачатку Аляксей Ісаевіч спасцігаў жыццё ў працоўных клопатах ў гаспадарцы бацькі-аднаасобніка, а з 1929 г. асвойваў перавагі працы ў «калектыўнай гаспадарцы» ім. Ф. Энгельса. У 1932 г. па вярбоўцы з'ехаў на Данбас і ўліўся ў лік пралетарыяў завода ім. С. М. Кірава ў г. Макееўка, вечарамі вучыўся на рабфаку. Атрыманыя веды далі магчымасць паступіць на дзённае аддзяленне рабфака БДУ, а пасля яго заканчэння - на гістарычны факультэт БДУ (у 1937 годзе).
У чэрвені 1941 г. грымнула вайна. Чацвёртакурснік А. І. Сідарэнка ўступіў у рады Чырвонай Арміі і ваяваў у складзе 16-й танкавай брыгады на Ленінградскім, Волхаўскім, III Прыбалтыйскім франтах. У жніўні 1944 г. у баях за г. Тарту палітрук-танкіст атрымаў цяжкае раненне. Пасля доўгага лячэння ў шпіталях ён быў камісаваны.
Толькі ў пачатку 1945 г. Аляксей Ісаевіч змог завяршыць вучобу ў БДУ. У чэрвені пераможнага 1945 г. дыплом (з адзнакай) з кваліфікацыяй «малодшы навуковы работнік, выкладчык ВНУ, втузаў і сярэдняй школы» быў урачыста ўручаны франтавіку-ардэнаносцу.
Потым была вучоба ў аспірантуры і распрацоўка навуковай тэмы «Класавая барацьба ў беларускай вёсцы ў першы год аднаўленчага перыяду (1921)». Адначасова аспірант працаваў асістэнтам на кафедры асноў марксізму-ленінізму. Абарона кандыдацкай дысертацыі ўжо старшым выкладчыкам кафедры гісторыі БССР А. І. Сідарэнка прайшла ў вучоным савеце БДУ ў сакавіку 1950 г.
Кандыдат гістарычных навук узначаліў універсітэцкую аспірантуру, але літаральна праз два месяцы ён на тры гады (да лета 1953) пакінуў сцены БДУ, будучы зацверджаным на пасадзе старшыні Рэспубліканскага камітэта прафсаюза работнікаў вышэйшай школы і навуковых устаноў. Працу на кафедры гісторыі СССР Аляксей Ісаевіч не пакінуў: чытаў курс гісторыі СССР савецкага перыяду, рыхтаваў доктарскую дысертацыю на тэму «Прафсаюзы БССР у барацьбе за выкананне перадваенных пяцігодак».
Вяртанне на пастаянную працу ў БДУ было абумоўлена рашэннем прызначыць франтавіка і прафсаюзнага лідэра дэканам гістарычнага факультэта. З кастрычніка 1953 па кастрычнік 1955 г. А. І. Сідарэнка ўзначаліў гістарычны факультэт, які ўжо набраў тэмп пасляваеннага развіцця. Ва ўмовах вострых палітычных баталій, развернутых у краіне пасля смерці Сталіна, думаць пра рэформы не прыходзілася. У афіцыйнай характарыстыцы гэтых гадоў адзначана, што Аляксей Ісаевіч валодае «належным ідэйна-тэарэтычным» узроўнем, прымае «актыўны ўдзел у грамадскім жыцці», мае «заслужаны аўтарытэт» у студэнтаў і выкладчыкаў. Мабыць, Аляксей Ісаевіч не асоба даражыў «высокай» пасадай, разумеючы сітуацыю і сваю місію. Таму вызваленне ад пасады прайшло для яго без нервовых узрушэнняў: «згодна пададзенай заяве».
Затым А. І. Сідарэнка працаваў на факультэце ў якасці дацэнта новастворанай кафедры гісторыі БССР. Вобласць выкладчыцкіх абавязкаў і кола навуковых інтарэсаў былі амаль нязменнымі: ён чытаў агульныя і спецыяльныя курсы па гісторыі СССР і БССР савецкага перыяду, стаў адным з аўтараў «Гісторыі БССР», да пачатку 1970-х гг. апублікаваў 36 навуковых і навукова-папулярных прац. Некаторы час быў актыўным аўтарам часопісаў "Камуніст Беларусі», «Савецкая Айчына», «Беларусь». Сярод іншых сваіх работ Аляксей Ісаевіч ганарыўся «Эканамічнай гісторыяй БССР» (1965), хрэстаматыяй па гісторыі БССР (1972), а таксама тым, што прыняў удзел у напісанні першай сістэмнай гісторыі БДУ (1961). Але завяршыць працу над доктарскай дысертацыяй не дазволіла здароўе: далі пра сябе ведаць кантузія і цяжкія раненні.
У пачатку красавіка 1974 г. А. І. Сідарэнка напісаў заяву з просьбай "вызваліць ад абавязкаў дацэнта кафедры гісторыі БССР у сувязі з сыходам на пенсію».
