А. П. П’янкоў - адзін з першых арганізатараў і кіраўнікоў гістарычнага факультэта БДУ. Менавіта ў Беларусі ураджэнец Урала склаўся як буйны савецкі спецыяліст у галіне старажытнарускай гісторыі. Аляксей Пятровіч нарадзіўся ў г. Пермі ў сям'і чыноўніка. Пасля завяршэння школьнага навучання служыў чырвонаармейцам Пермскага гарнізона, затым быў справаводам, а ў 1920 г. паступіў на вучобу ў Пермскі ўніверсітэт, дзе слухаў лекцыі вядомых навукоўцаў, сярод якіх быў і А. А. Савіч. Да 1934 г. ужо дыпламаваны гісторык працаваў лабарантам і метадыстам, настаўнічаў. Потым рушыла ўслед прапанова стаць дацэнтам Палтаўскага педагагічнага інстытута. Да гэтага часу Аляксей Пятровіч апублікаваў некалькі навуковых прац па гісторыі Уральскага краю. На ўкраінскай зямлі ён «пагрузіўся» у новую для сябе праблематыку, звязаную з гісторыяй Украіны перыяду ўключэння яе асобных тэрыторый у склад Расіі.
Рознабаковая навуковая спецыялізацыя вучонага была запатрабаваная ў Беларусі: у 1937 годзе яго запрасілі ў Мінск ужо як знаўца старажытнай і сярэднявечнай ўсходнеславянскай гісторыі.
Пачаўшы ў верасні 1937 г. "шараговым» дацэнтам, ён ва ўмовах сталінскіх рэпрэсій, літаральна разадраўшыя кадравы склад БДУ, неўзабаве прызначаецца загадчыкам кафедры гісторыі народаў СССР, а ў 1938 г. - дэканам гістарычнага факультэта. Па сумяшчальніцтве з 1938 г. працаваў у Інстытуце гісторыі АН БССР. Беларускія студэнты слухалі лекцыі дэкана па «першай частцы гісторыі СССР», спецкурсы па гісторыі Старажытнай Русі, працэсу ўзвышэння Масквы і адукацыі Расійскай дзяржавы. Ён быў актыўны і на «ідэалагічным фронце».
Вучоны з адабрэння маскоўскага акадэміка Б. Д. Грэкава выконваў даследаванні па тэме «Феадальныя адносіны ў Паўночна-Усходняй Русі XVI ст.", А да кіраўніцтва тэмай «Сацыяльны лад прыгоннай вотчыны Смаленскага краю ў другой палове XVIII стагоддзя (сацыяльныя адносіны ў Расіі ў XVIII ст.) »прыцягнуў У. І. Пічэту - аднаго з аўтараў першага афіцыйнага вузаўскага падручніка па гісторыі СССР. У выніку ў траўні 1941 г. часопіс «Бальшавік Беларусі» канстатаваў, што кафедра гісторыі СССР карэнным чынам палепшыла сваю працу.
У пачатку Вялікай Айчыннай вайны сям'і П’янковых атрымалася эвакуявацца з палаючага Мінска. Ваенныя гады прайшлі ў роднай Пермі, дзе Аляксей Пятровіч загадваў кафедрай у сваёй альма-матэр і завяршаў распачатую яшчэ ў Мінску працу па напісанні доктарскай дысертацыі. З аднаўленнем ў 1943 г. працы БДУ на станцыі Сходня пад Масквой з'явілася неабходнасць у вяртанні дэкана гістарычнага факультэта. Аднак з-за аб'ектыўных прычын узніклі цяжкасці з яго прыездам, і рэктар БДУ П. П. Савіцкі вымушаны быў прызначыць дэканам гістарычнага факультэта У. І. Шаўчэнку. У жніуні 1945 г. А. П. Пъянкоў аднавіў працу ў БДУ на пасадзе дацэнта, а ў лютым 1947 г. - загадчыка «сваёй» ранейшай кафедры гісторыі народаў СССР. Адначасова кіраваў сектарам гісторыі СССР і БССР у АН БССР. У красавіку 1948 г. адбылася знакавая для ўсёй Беларусі падзея: упершыню яе навукоўцам была абаронена доктарская дысертацыя па старажытнарускай гісторыі (у Вучоным савеце Ленінградскага ўніверсітэта). Да гэтага часу ў навуковым «паслужным спісе» гісторыка лічылася 17 работ. Расіязнавец і украініст актыўна ўдзельнічаў у напісанні гісторыі Беларусі, запланаванай Інстытутам гісторыі АН БССР яшчэ ў даваенны час.
У жніўні 1948 г. А. П. П’янкоў быў прызначаны прарэктарам БДУ па навуковай рабоце (з захаваннем пасады загадчыка кафедры). Гэта прызначэнне амаль супала з узнагароджаннем ордэнам Працоўнага Чырвонага Сцяга. Але неўзабаве Аляксей Пятровіч быў абвінавачаны ў «неактуальнасці» запланаванай ім (як прарэктарам) навуковай працы БДУ. У ліпені 1950 г. рушыла ўслед папярэджанне, а затым і вызваленне ад усіх пасад у БДУ.
Да 1954 г. гісторык працаваў у Магілёўскім педагагічным інстытуце, а затым вярнуўся ў Мінск і на працягу 14 год выкладаў у Мінскім педагагічным інстытуце ім. А. М. Горкага на кафедры гісторыі СССР. Ужо ў 1980 г. у выдавецтве БДУ выйшла яго манаграфія «Паходжанне грамадскага і дзяржаўнага ладу Старажытнай Русі», якой навуковец як бы падвёў вынік шматгадовым даследаванням.
