Беларускі грамадскі і палітычны дзеяч, гісторык, акадэмік Беларускай акадэміі навук (1928), акадэмік Украінскай акадэміі навук (1929), першы прэзідэнт Беларускай акадэміі навук (1929-1930) У. М. Ігнатоўскі нарадзіўся ў в. Такары Камянецкага р-на Брэсцкай вобл . Пачатковую адукацыю атрымаў у Віленскай гімназіі, адкуль быў выключаны за ўдзел у рэвалюцыйных выступленнях моладзі. Працягнуць вучобу ён змог у Магілёўскай семінарыі, якую скончыў у 1902 г., у тым жа годзе паступіў у Пецярбургскі ўніверсітэт на гісторыка-філалагічны факультэт. За ўдзел у антыўрадавых дэманстрацыях двойчы быў высланы з Пецярбурга.
У 1908 г. У. М. Ігнатоўскі паступіў у Юр'еўскі (Тартускі) ўніверсітэт, пасля заканчэння якога, у 1911 г., працаваў у прыватнай гімназіі ў г. Вільня. З 1914 па 1920 г. - выкладчык, затым дырэктар Мінскага настаўніцкага інстытута. У 1915 годзе стварыў культурна-асветніцкую арганізацыю «Наш край», ператвораную ў 1917 г. у арганізацыю «Маладая Беларусь». У 1917 г. быў членам ЦК Беларускай сацыялістычнай грамады, у 1918 г. - членам ЦК Беларускай партыі сацыялістаў-рэвалюцыянераў. У час польскай акупацыі ў студзені 1920 г. на базе арганізацыі «Маладая Беларусь» стварыў Беларускую камуністычную арганізацыю і як яе старшыня удзельнічаў у падпісанні 31 ліпеня 1920 г. "Дэкларацыі аб абвяшчэнні незалежнасці Савецкай Сацыялістычнай Рэспублікі Беларусь». Са жніўня 1920 г. - член Ваенна-рэвалюцыйнага камітэта БССР, наркам земляробства БССР, са снежня 1920 па 1926 г. - наркам асветы БССР. У 1920-я гг. - Сябра ЦВК СССР, ЦВК БССР і яго Прэзідыума, Бюро ЦК КП (б) Б.
Дзейнасць У. М. Ігнатоўскага на кіруючых пасадах мела вялікае значэнне ў правядзенні палітыкі беларусізацыі, вырашэнні праблемы ўзбуйнення БССР, садзейнічанні вяртанню беларускай эміграцыі ў БССР.
З 1921 г. - прафесар, дэкан, намеснік рэктара Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. З 1926 года - старшыня (з 1927 года прэзідэнт) Інстытута беларускай культуры, у 1929-1930 гг. - прэзідэнт Беларускай акадэміі навук, адначасова дырэктар Інстытута гісторыі Беларускай акадэміі навук. У БДУ чытаў курс лекцый па гісторыі Беларусі, абапіраючыся на канцэпцыю К. Маркса.
Гістарычныя працы В. М. Ігнатоўскага 1921- 1927 гг. адрозніваюцца ад наступных тым, што былі напісаныя на этапе пераходу гісторыка ад рэвалюцыйнага дэмакратызму да ідэйных пазіцый марксізму-ленінізму. 26 снежня 1930 г., у час правядзення кампаніі супраць «нацыянал-дэмакратызму», быў вызвалены ад пасады прэзідэнта БАН, 16 студзеня 1931 г. пастановай ЦК КП (б) Б выключаны з партыі. Як «кулацкі агент» выклікаўся на допыты АДПК па так званай справе «Саюза вызвалення Беларусі», пасля якіх 4 лютага 1931 г. пакончыў жыццё самагубствам.
У. М. Ігнатоўскі займаўся даследаваннем гісторыі Беларусі. Ён аўтар больш за 40 навуковых і навукова-публіцыстычных артыкулаў, 8 манаграфій. Яго навуковыя працы паслужылі асновай фарміравання нацыянальнай канцэпцыі гісторыі беларускага народа з улікам марксісцка-ленінскай метадалогіі. Найбольш поўна гэтая канцэпцыя раскрытая ў кнізе «Кароткі нарыс гісторыі Беларусі» (1919), які на доўгі час стаў падручнікам па айчыннай гісторыі. Увёў перыядызацыю гісторыі Беларусі, заснаваную на яе дзяржаўнай прыналежнасці, па якой вылучаюцца пяць перыядаў: полацкі, літоўска-беларускі, польскі, расйскі, савецкі. Гэтай перыядызацыі прытрымліваліся і наступныя пакаленні гісторыкаў, хоць працы У. М. Ігнатоўскага былі пад забаронай, а сама перыядызацыя аб'яўлена ненавуковай. Асаблівае месца ў спадчыне вучонага займае праца «1863 год на Беларусі", дзе прааналізаваныя сацыяльна-эканамічныя і палітычныя перадумовы паўстання 1863-1864 гг., сацыяльны і нацыянальны склад удзельнікаў паўстання, паказана роля К. Каліноўскага ў нацыянальна-вызваленчым руху на тэрыторыі Беларусі. Дадзенае даследаванне стала асновай для далейшага развіцця беларускай гістарыяграфіі па гэтай праблеме.
